کد مطلب:182696 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142
زیباترین چهره
اگر بر اساس معارف قرآن زیبایی انسان به ایمان وی می باشد، انسان مؤمن در آن سرا زیبا و شفاف و نورانی متمثل می شود. همان گونه كه انسان غیر مؤمن و فاسق و كافر كریه المنظر و تاریك و ظلمانی و وحشتناك مبعوث می گردد. میزان زیبایی انسان به مقدار درجه ایمان وی وابسته است. هر مقدار ایمان قوی تر، زیبایی و نورانیت شدیدتر خواهد بود، یوم تری المؤمنین و المؤمنات یسعی نورهم بین
[ صفحه 110]
ایدیهم و بایمانهم. [1] «روز قیامت مردان و زنان مؤمن را می بینی كه نورشان از پیش روی آنان و سمت راست آنان در حركت است».
به طور صریح قرآن زینت و زیبایی انسان را به ایمان وی می داند، و لكن الله حبب الیكم الایمان و زینه فی قلوبكم. [2] «خدای سبحان ایمان را محبوب شما قرار داد و ایمان را زینت قلب های شما قرار داد.» هر مقدار ایمان قوی تر، زیبایی درخشنده تر هر مقدار تیرگی بیشتر، تاریكی فزون تر.
اگر امام سجاد علیه السلام در ایمان و عبادت بر دیگران سبقت گرفته است، اگر امام سجاد علیه السلام در اثر پرستش و نماز و سجده، سید الساجدین و سید العابدین و زین العابدین لقب گرفته است، این حقیقت ایمان و درخشندگی عبادت در قیامت پدیدار می شود و از حضرت زیباترین چهره را آشكار می سازد. زیرا كه حقیقت انسان را ایمان و باور وی شكل می دهد و در قیامت انسان در حقیقت خویش محشور می گردد. روز قیامت روز آشكار شدن پنهان هاست. یوم تبلی السرائر. [3] آن روز سیرت ها و پنهان ها آشكار می گردد و سیدالساجدین كه زین العابدین است به زیباترین چهره پدیدار می گردد. ابن عباس از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم روایت می كند هنگامی كه روز قیامت بپا می شود، منادی ندا می دهد زین العابدین كجاست! آنگاه نگاه من (رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم) به فرزندم علی بن الحسین علیه السلام افكنده است كه در میان صف های اهل محشر پیش
[ صفحه 111]
می آید، فكانی انظر الی ولدی علی بن الحسین ابن ابی طالب (علیهم السلام) یخطو بین الصفوف. [4] .
نیز همین حقیقت را صادق آل محمد (علیهماالسلام) از پدرانش از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم عنوان می نماید، كه منادی در قیامت ندا می دهد، زین العابدین كجاست، من نگاهم به علی بن الحسین علیه السلام است كه از میان صف ها پیش می آید، فكانی انظر الی علی بن الحسین علیه السلام یخطو بین الصفوف. [5] زندگی آن سرا تجلی زیبایی های این سراست. زیباترین چهره امت كه بین صف های اهل محشر می درخشد و پیش می آید، كه زیباترین بودن حضرت در آن سرا، نتیجه فضایل برتر و پرستش برتر حضرت در این سرا می باشد.
[ صفحه 110]
ایدیهم و بایمانهم. [1] «روز قیامت مردان و زنان مؤمن را می بینی كه نورشان از پیش روی آنان و سمت راست آنان در حركت است».
به طور صریح قرآن زینت و زیبایی انسان را به ایمان وی می داند، و لكن الله حبب الیكم الایمان و زینه فی قلوبكم. [2] «خدای سبحان ایمان را محبوب شما قرار داد و ایمان را زینت قلب های شما قرار داد.» هر مقدار ایمان قوی تر، زیبایی درخشنده تر هر مقدار تیرگی بیشتر، تاریكی فزون تر.
اگر امام سجاد علیه السلام در ایمان و عبادت بر دیگران سبقت گرفته است، اگر امام سجاد علیه السلام در اثر پرستش و نماز و سجده، سید الساجدین و سید العابدین و زین العابدین لقب گرفته است، این حقیقت ایمان و درخشندگی عبادت در قیامت پدیدار می شود و از حضرت زیباترین چهره را آشكار می سازد. زیرا كه حقیقت انسان را ایمان و باور وی شكل می دهد و در قیامت انسان در حقیقت خویش محشور می گردد. روز قیامت روز آشكار شدن پنهان هاست. یوم تبلی السرائر. [3] آن روز سیرت ها و پنهان ها آشكار می گردد و سیدالساجدین كه زین العابدین است به زیباترین چهره پدیدار می گردد. ابن عباس از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم روایت می كند هنگامی كه روز قیامت بپا می شود، منادی ندا می دهد زین العابدین كجاست! آنگاه نگاه من (رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم) به فرزندم علی بن الحسین علیه السلام افكنده است كه در میان صف های اهل محشر پیش
[ صفحه 111]
می آید، فكانی انظر الی ولدی علی بن الحسین ابن ابی طالب (علیهم السلام) یخطو بین الصفوف. [4] .
نیز همین حقیقت را صادق آل محمد (علیهماالسلام) از پدرانش از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم عنوان می نماید، كه منادی در قیامت ندا می دهد، زین العابدین كجاست، من نگاهم به علی بن الحسین علیه السلام است كه از میان صف ها پیش می آید، فكانی انظر الی علی بن الحسین علیه السلام یخطو بین الصفوف. [5] زندگی آن سرا تجلی زیبایی های این سراست. زیباترین چهره امت كه بین صف های اهل محشر می درخشد و پیش می آید، كه زیباترین بودن حضرت در آن سرا، نتیجه فضایل برتر و پرستش برتر حضرت در این سرا می باشد.
[1] حديد، 12.
[2] حجرات، 7.
[3] طارق، 9.
[4] علل الشرايع، ج 1، ص 269.
[5] همان و امالي صدوق، ص 331.